O ναός επιτελεί ένα σημαντικότατο ρόλο στη ζωή της Εκκλησίας. Είναι στενά συνδεδεμένος με τη ζωή της Εκκλησίας και ιδιαίτερα με την ευχαριστιακή σύναξη, η οποία είναι κυριότερη σωτηριώδη πράξη της.

Εκτός από αυτό όμως η σημασία του ναού για τους πιστούς έχει και βαθύτερες συμβολικές προεκτάσεις. Σύμφωνα με την Θεολογία των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας, όλες οι ενδοκοσμικές πραγματικότητες, εκτός από την αισθητή τους διάσταση έχουν και υπεραισθητή και τη μυστική διάσταση. Ο ορθόδοξος ναός δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Η τεράστια σημασία που έχει για τη ζωή της Εκκλησίας έδωσε την αφορμή για σημαντικούς συμβολισμούς, χρήσιμους για την αναγωγή του πιστού σε υψηλές υπεραισθητές εμπειρίες. Μέσα στον ορθόδοξο ναό βιώνεται το πιο χαρμόσυνο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, η νίκη της ζωής κατά του θανάτου, δια της θριαμβευτικής Αναστάσεως του Χριστού. Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία μας έχει χαρακτηρισθεί δικαίως ως η Εκκλησία της Αναστάσεως, διότι ζει και βιώνει αδιάκοπα το γεγονός της Αναστάσεως. Η Ορθόδοξη ζωή είναι ένα διαρκές Πάσχα! Ο ναός εκφράζει απόλυτα αυτή την πραγματικότητα. Η εικονογραφία, από τις εικονικές παραστάσεις της Αναστάσεως, ως τις εικονιζόμενες μορφές των αγίων, εκφράζει τη μεταναστάσιμη πραγματικότητα της Εκκλησίας. Κάθε Κυριακή εορτάζεται χαρμόσυνα η Ανάσταση του Κυρίου, οι ακολουθίες είναι αναστάσιμες και απαγορεύεται η αυστηρή νηστεία. Οι πιστοί νοιώθουν αυτή τη διάσταση και χαίρονται για τη νίκη κατά του θανάτου και της φθοράς και προγεύονται την αθανασία και την αιωνιότητα. Ο ορθόδοξος ναός αποτελεί το κέντρο της ενοριακής ζωής. Δεν είναι τυχαίο ότι, κατά κανόνα, κτίζεται στο κέντρο της συνοικίας, ή του χωριού. Ο ναός είναι το δεύτερο σπίτι του πιστού. Από βρέφος εκεί οδηγείται για τον σαραντισμό. Στο ναό λαμβάνει το άγιο Βάπτισμα και αναγεννάτε σε νέα εν Χριστώ ύπαρξη. Εκεί στεφανώνεται και μοιράζεται τη χαρά του γάμου του με όλη την τοπική εκκλησία. Εκεί απολαμβάνει τις χαρές των μεγάλων γιορτινών ημερών. Στο ναό χαίρεται τη βάπτιση των παιδιών του. Εκεί μετέχει των ιερών μυστηρίων και λαμβάνει τη λυτρωτική χάρη του Θεού. Μέσα σ’ αυτόν σπεύδει να προσευχηθεί για τις δυσκολίες της ζωής και να αντλήσει δύναμη για την πορεία της ζωής του. Εκεί οδηγείται με το πέρας της επί γης ζωής του, για την εξόδιο ακολουθία του. Στο ναό θα αναπέμπονται εσαεί επιμνημόσυνες δεήσεις γι’ αυτόν και για όλους τους κεκοιμημένους πιστούς. Σήμερα όμως βλέπουμε άδειες την εκκλησίες βλέπουμε μερικούς ανθρώπους και τις πιο πολλές φορές συγκεκριμένους δεν ξέρουμε τι είναι αυτό που φταίει είναι όμως ας θυμηθούμε την παραγγελία του Ιησού Χριστού “πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη (Ματθ. 28,19).
Η εκκλησία είναι:
- Γνωριμία με τον τριαδικό Θεό, με την πίστη μας, με την γνήσια παράδοση της Εκκλησίας.
- Γέμισμα ψυχής, ικανοποίηση του νου, ευφροσύνη της καρδιάς, εγγύηση για την επιτυχία και ευτυχία στη ζωή.
- Ουσιαστική προσέγγιση με την Ορθοδοξία και το χαρούμενο βίωμα της χριστιανικής ζωής. Στην Εκκλησία ο νέος μπορεί να ζήσει την αγάπη, τη χαρά, την προσφορά, την κοινωνικότητα, τη συνεργασία.
Μπορεί να βρει φίλους αληθινούς. Συγχρόνως έχει τη δυνατότητα να συμμετάσχει σε πλήθος δραστηριοτήτων.
- Βιώνει την Εκκλησία ως αγκαλιά, την ενορία ως οικογένεια, τον διπλανό του ως αδελφό.
Στην εκκλησία ο νέος θα συνδεθεί με το θεοσύστατο μυστήριο της θείας ευχαριστίας. Ο ίδιος ο Κύριος στο υπερώον της Ιερουσαλήμ το παρέδωσε με τα άγια λόγια του:
''Λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου... Πίετε εξ’ αυτού πάντες τούτο εστί το αίμα του το της Καινής Διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών'' (Ματθ. 26, 26-28).
Και έδωσε ιερά εντολή: ''Τούτο ποείτε εις την εμήν ανάμνησιν'' (Λουκ. 22,19).
Αλλά και τα άλλα λόγια του Κυρίου:
''Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων το αίμα έχει ζωήν αιώνιον'' (Ιω. 6, 53-54) πιστοποιούν την μεγάλη αξία του μυστηρίου για την ύπαρξή μας.
Πράγματι η θεία ευχαριστία είναι το κέντρο της πνευματικής μας ζωής διότι σ’ αυτήν βλέπουμε το Χριστό να ενεργεί ως Προφήτης, ως Βασιλεύς και ως Αρχιερεύς. Η Θεία Ευχαριστία είναι μύηση στο μυστήριο της θείας οικονομίας δηλαδή στο μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Χριστού και της θεώσεως του ανθρώπου.
Όμως όλη αυτή η ζωή του Χριστού δεν τελειώνει με την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας αλλά συνεχίζεται και στην προσωπική μας ζωή. Με την Θεία Ευχαριστία γίνεται η έναρξη μιας άλλης εσωτερικής λειτουργίας.
Όταν κοινωνεί κανείς του σώματος και του αίματος του Χριστού, κατόπιν απαραιτήτου προετοιμασίας, τότε δέχεται μέσα του τον Χριστό ως Προφήτη, ως Βασιλέα και ως Αρχιερέα και συνεχίζεται αυτή η λειτουργία.
Ο Χριστός μέσα μας διδάσκει το τι πρέπει να κάνουμε για να πορευόμαστε σωστά, ορθά, βασιλεύει στα πάθη, δηλαδή μας δίνει την χάρη και την ενέργειά του και με την δική μας ενέργεια απαλλασσόμαστε από τα πάθη και ελευθερωνόμαστε από την δυναστεία τους, ιερατεύει με το να μας εμπνέει για να προσευχόμαστε αδιάλειπτα στο Θεό.
Ο Χριστός εξακολουθεί να διδάσκει, να θαυματουργεί και να ιερουργεί την σωτηρία μας και αυτό το έργο συνεχίζει και σήμερα η Εκκλησία.
Ο νέος βιώνει ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος “κατ’ εικόνα Θεού” και έχει τη δωρεά να υπάρχει με τον παρόμοιο τρόπο που υπάρχει ο Θεός δηλαδή ότι είναι πρόσωπο επειδή και ο Θεός είναι πρόσωπο.
Η εκκλησια βοηθαεί τον νέον άνθρωπο να κατανοήσει ότι το μίσος, το άγχος, το κενό, η πλήξη, η ζήλεια, ο πόλεμος, το κόμπλεξ, ο φόβος του θανάτου δεν είναι η πραγματική, η αληθινή ανθρώπινη φύση αλλά είναι η έκπτωση από την πραγματική φύση που δημιούργησε ο Θεός και προήλθε από την απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό.
Ο νέος θα οδηγηθεί από την σωματική άθληση στην κατά Θεό άθληση στο στάδιο των αρετών. Στην Εκκλησία ο νέος θα μάθει ότι πνευματική ζωή χωρίς πνευματικό πατέρα και καθοδηγητή και μάλιστα έμπειρο δεν είναι δυνατόν να κατορθωθεί. Επίσης θα διδαχθεί ότι μια νόμιμη συζυγία ανδρός και γυναικός δέχεται ο Θεός. Αυτή που γίνεται με την ευλογία του μυστηρίου του γάμου. Οι πιο πιστοί νέοι και νέες αγωνίζονται με τη χάρη του Θεού και κατορθώνουν όχι όλοι βέβαια, να φτάσουν αγνοί στο γάμο και να λάβουν αξίως τους στεφάνους.
Η εγκράτεια επιτυγχάνεται με τον προσωπικό αγώνα μας και με την μυστηριακή και αγιαστική ζωή της Εκκλησίας μας και με τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού. Ο Ιερός Χρυσόστομος τονίζει ότι η ζωή στην εκκλησία ''υπόθεσις εστίν αρετής, διδασκαλείον φιλοσοφίας... ουκ εν συνάξει μόνον, αλλά και παντί τω λοιπώ καιρώ''.
Ο νέος αναζητά διαπροσωπικές σχέσεις. Ακόμα και στο χώρο της Εκκλησίας δυσκολεύεται μερικές φορές να τις ανακαλύψει. Βλέπει την Εκκλησία ως ένα χώρο στον οποίο η θέση του είναι θέση ακροατή, στον οποίο δεν επικοινωνεί προσωπικά με τους άλλους. Οι νέοι άνθρωποι που στέκονται μακριά από την εκκλησιαστική ζωή καλούνται να ξεχωρίσουν τις ανθρώπινες αδυναμίες των ''εκκλησιαστικών ανθρώπων'' από την γνησιότητα της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι ο Χριστός. Και προσφέρει ως πρότυπο τη ζωή των αγίων. Η φωνή της Εκκλησίας απευθυνόμενη προς τους νέους δεν είναι μόνο πρόσκληση σε σταυρό και θυσία, αλλά και σε ανάσταση και αληθινή ζωή. Στην εποχή μας με όσα ζούμε και βιώνουμε, ο μόνος ίσως δρόμος για να αντιμετωπιστεί η πτώχευση είναι η δημιουργία πολιτιστικών προτάσεων βασισμένων στην ελληνική και ορθόδοξη παράδοσή μας παράλληλα με την δημιουργία δυνατοτήτων συμμετοχής στους νέους ανθρώπους.
Η Εκκλησία προσφέρεται. Αυτή είναι πάντα η αποστολή της!