Ο πεντάχρονος μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο Κοζάνης από τη μητέρα του και ένα φιλικό πρόσωπο, ενώ ειδοποιήθηκε (από γείτονες) και η αστυνομία.  Το παιδί χειρουργήθηκε και οι γιατροί έδωσαν για 45 λεπτά μάχη για να το κρατήσουν στη ζωή, ωστόσο, τα τραύματά του ήταν τόσο σοβαρά, που δυστυχώς κατέληξε.
Εν συνεχεία, συνελήφθη ο 72χρονος ιδιοκτήτης των σκυλιών με την κατηγορία ανθρωποκτονίας εξ’ αμελείας και του αφαιρέθηκε η ιδιοκτησία των σκυλιών, τα οποία φυλάσσονται σε καταφύγιο  από του δήμο Κοζάνης.
Από την πρώτη στιγμή, η τοπική αλλά και η πανελλήνια κοινωνία κατηγόρησε ευθέως τον ιδιοκτήτη των ροντβάιλερ (αξιωματικός εν αποστρατεία), τον οποίο του προσάπτουν και την παράνομη κυνοτροφεία, καθώς ήταν και εκτροφέας της συγκεκριμένης ράτσας για αρκετό καιρό.
Παράλληλα, προτάθηκε η θανάτωση των ζώων, ως ‘’επικίνδυνα για την κοινωνία’’, εάν και εφόσον διαπιστωθεί από την αιματολογική εξέταση ότι πάσχουν από τη νόσο λεϊσμανίασης.
Δυστυχώς, όμως όπως και πολλές φορές κρίνουμε μια κατάσταση, καταλήγοντας στο συμπέρασμα, αναλύοντας μόνο τα ‘’οφθαλμοφανή’’ στοιχεία, δίχως ν’ αντιλαμβανόμαστε ότι πάντα ‘’το νόμισμα έχει δύο πλευρές’’!!
Πιο συγκεκριμένα, την ευθύνη για το συμβάν δεν την επιφέρει ολοκληρωτικά ο 72χρονος άνδρας, αλλά… και η μητέρα του άτυχου παιδιού!! Όσο περίεργο (ή άσχημο ή απάνθρωπο…) παρουσιάζεται σε ορισμένους, ένα μεγάλο ποσοστό ευθύνης βαραίνει και την μάνα, με την κατηγορία ‘’έκθεσης ανηλίκου σε κίνδυνου’’.
Στις περιπτώσεις ατυχημάτων ή θανάτων σε βάρος ανηλίκων ο Αστικός Κώδικας καθιερώνει μαχητό τεκμήριο, κατά των γονέων, οι οποίοι έχουν την εποπτεία ανηλίκου παιδιού, τεκμήριο, που συναρτάται από το σύνολο των περιστάσεων και ιδίως την ηλικία, την ωριμότητα, τη μόρφωση, αλλά και την κατάσταση της υγείας, σωματικής και πνευματικής, εποπτεύοντος και εποπτευομένου. Αυτό προκύπτει από απόφαση του Αρείου Πάγου (αριθμ. 239/2010).

Έκθεση κατ' άρθρο 306 Ποινικού Κώδικα

1.       Όποιος εκθέτει άλλον και έτσι τον καθιστά αβοήθητο, καθώς και όποιος με πρόθεση αφήνει αβοήθητο ένα πρόσωπο που το έχει στην προστασία του ή που έχει υποχρέωση να το διατρέφει και να το περιθάλπει ή να το μεταφέρει, ή ένα πρόσωπο που ο ίδιος το τραυμάτισε υπαίτια, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι (6) μηνών.

2.       Αν η πράξη προκάλεσε στον παθόντα: (α) βαριά βλάβη στην υγεία του, επιβάλλεται κάθειρξη μέχρι δέκα (10) ετών, (β) το θάνατο του, επιβάλλεται κάθειρξη τουλάχιστον έξι (6) ετών. 

Όπως προκύπτει από μια προσεκτική ανάγνωση της ποινικής διάταξης, το έγκλημα μπορεί να τελεστεί με δύο τρόπους: (α) με την έκθεση άλλου, έτσι ώστε αυτός να καταστεί αβοήθητος (έκθεση εν στενή έννοια) και (β) με την άφεση αβοήθητου προσώπου, που ο δράστης έχει υπό την προστασία του ή έχει υποχρέωση να το διατρέφει και να το περιθάλπει ή να το μεταφέρει ή προσώπου που ο ίδιος τραυμάτισε υπαίτια (έκθεση εν ευρεία έννοια). Πρόκειται, λοιπόν, για έγκλημα γνήσιο πολύτροπο (υπαλλακτικός μικτό), ώστε αν και οι δύο τρόποι τέλεσης εναλλαχθούν, με αποτέλεσμα να πραγματωθούν αμφότεροι εναντίον του ίδιου φορέα του εννόμου αγαθού, ένα έγκλημα εκθέσεως τελείται.

Στη δεύτερη παράγραφο του άρθρου 306 Ποινικού Κώδικα τυποποιείται μια διακεκριμένη μορφή εκθέσεως ως εκ του αποτελέσματος έγκλημα, όταν από τη βασική έκθεση της πρώτης παραγράφου προκληθεί βαριά βλάβη της υγείας ή θάνατος.

Αναφορικά με το ποιο είναι το προστατευόμενο αγαθό της διάταξης έχουν υποστηριχθεί διάφορες απόψεις: νομολογία και μέρος της θεωρίας υποστηρίζουν ότι εκτός από τη ζωή είναι και η σωματική ακεραιότητα και υγεία [Συμβ.ΑΠ 1222/2010 Ποιν.Χρ. 2011, 360, ΑΠ 721/2009, Ποιν.Χρ. 2010, 278]. Η επικρατούσα στη θεωρία άποψη υποστηρίζει ότι προστατευόμενο έννομο αγαθό είναι μόνο η ζωή, γεγονός που προκύπτει από την ένταξη του εν λόγω αδικήματος στο ‘’Κεφάλαιο των Εγκλημάτων κατά της ζωής και όχι των σωματικών βλαβών’’. Τέλος, έχει υποστηριχθεί και μια ενδιάμεση άποψη, κατά την οποία προστατεύεται μεν και η σωματική ακεραιότητα, αλλά μόνο σε περίπτωση κινδύνου βαριάς βλάβης της.

Έκθεση εν στενή έννοια: Πρόκειται για κοινό έγκλημα: δράστης μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε άνθρωπος. Αβοήθητο καθίσταται συνήθως πρόσωπο ανήλικο, ασθενές ή υπό την επήρεια ουσιών, χωρίς εντούτοις αυτό να είναι εννοιολογικώς απαραίτητο: έτσι έχει υποστηριχθεί από τη θεωρία ότι τελεί έκθεση εκείνος που εγκαταλείπει υγιή ενήλικο σε έρημο και ακατοίκητο μέρος .
Το έγκλημα τελείται, όταν συντελείται τοπική - χωροταξική μετατόπιση του θύματος από μια ασφαλή σε μια ανασφαλή θέση: η άποψη αυτή στηρίζεται στο ίδιο το γράμμα του νόμου και ιδίως στην έννοια του ρήματος "εκθέτω" (=θέτω έξω), καθώς και σε μια ιστορική επισκόπηση: η έκθεση έχει τις ρίζες της στο σύνηθες παλαιότερα φαινόμενο της εγκατάλειψης ανεπιθύμητων βρεφών από τη μητέρα τους. (Υποστηρίχθηκε και η αντίθετη άποψη: ότι δεν απαιτείται μετατόπιση, αλλά αρκεί το ότι συγκεκριμένος κίνδυνος "μεταφέρεται" από το δράστη στο σημείο που βρίσκεται το θύμα, καθώς και στην περίπτωση που ο δράστης στερεί από το θύμα πρόσωπο ή αντικείμενα που θα το συνέδραμαν). Σε κάθε περίπτωση, απαιτείται να τεθεί το θύμα σε μία ανασφαλή κατάσταση, που προηγουμένως δε βίωνε.
Γίνεται δεκτό ότι η τοποθέτηση σε ανασφαλή θέση δεν πραγματοποιείται κατ' ανάγκη δια σωματικής βίας, αλλά μπορεί να επιτευχθεί με εξαπάτηση ή απειλή, ώστε το ίδιο το θύμα να μεταβαίνει στην ανασφαλή θέση και να εκτίθεται σε κίνδυνο.
Για την πλήρωση της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος δεν απαιτείται το θύμα να βρισκόταν σε απόλυτα ασφαλή θέση, αλλά αρκεί να μετατοπίζεται σε μια περισσότερο ανασφαλή, έστω δηλαδή κι αν κατά το χρόνο της πράξης βρισκόταν ήδη σε κάποιο κίνδυνο. Απαιτείται, σε κάθε περίπτωση, ως αποτέλεσμα, ο κινδυνεύων να καταστεί αβοήθητος.
Πότε καθίσταται αβοήθητος; Κρίθηκε ότι η κατάσταση αυτή υπάρχει, όταν το θύμα αδυνατεί να βοηθήσει τον εαυτό του με δικές του δυνάμεις [Συμβ.ΑΠ 1959/2006, Ποιν.Χρ. 2007, 201]. Υποστηρίζονται και απόψεις που αντιλαμβάνονται στενότερα την έννοια της αβοήθητης κατάστασης, θεωρώντας ότι το θύμα καθίσταται αβοήθητο, όταν η σωτηρία του μόνο σε τύχη μπορεί να αποδοθεί. Στη νομολογία αναφέρεται ότι είναι αδιάφορο, εάν το θύμα τελικά διασωθεί με την παρέμβαση τρίτων ή από τύχη, διότι στα εγκλήματα συγκεκριμένης διακινδύνευσης η συμπεριφορά του δράστη εξαντλείται στην πρόκληση του κινδύνου - αυτός και μόνο, εφόσον πράγματι και συγκεκριμένα δημιουργήθηκε, αρκεί για την τιμωρία του δράστη - δεν απαιτείται η επέλευση βλάβης.

-Πρόκληση θανάτου λόγω αλόγιστης, απερίσκεπτης ή επικίνδυνης πράξης

*Πηγή: "Ποινικός Κώδικας: Ερμηνεία Κατ' Άρθρο" γενικής επιμέλειας Αριστοτέλη Χαραλαμπάκη (Καθηγητή ΔΠΘ) και  συνεργατών, Εκδόσεων Νομικής Βιβλιοθήκης, 2014 καθώς και από το σύγγραμα της Ε. Συμεωνίδου - Καστανίδου με τίτλο "Εγκλήματα κατά προσωπικών αγαθών", Εκδόσεων Νομικής Βιβλιοθήκης, 2014]

Συνεπώς, για όλους τους παραπάνω, προαναφερθέντες λόγους, παρά τον εσωτερικό, ψυχικό πόνο που υφίσταται η μητέρα για τον άδικο χαμό του παιδιού της, η δικαστική αρχή οφείλει να την καταδικάσει, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, γιατί εθελοτυφλώντας μετατρέπεται σε… ‘’άδικη δικαιοσύνη’’!!!

Ως υστερόγραφο, ας μου επιτραπεί από την ‘’Θεά της δικαιοσύνης’’, Θέμιδα, να παραθέσω γνωμικά και αποφθέγματα σπουδαίων, καταξιωμένων ανθρώπων που με την παρουσία τους αποτέλεσαν ένα ‘’λιθαράκι  της ιστορίας’’, θεμελίωσαν κάτι το πρωτοποριακό και μοναδικό (και για την τότε εποχή που έζησαν).

-Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τι άλλο είναι η πολιτική εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία;

Ιερός Αυγουστίνος, 354-430, (Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας)

-Θεωρώ ότι το πρώτο καθήκον μιας κοινωνίας είναι η δικαιοσύνη.

Alexander Hamilton, 1755-1807, Αμερικανός πολιτικός

-Η επιείκεια είναι η κατανόηση των αιτιών του Κακού.

Max Jacob, 1876-1944, Γάλλος συγγραφέας

Ακολουθήστε μας στο Facebook, πατώντας ΕΔΩ για να ενημερώνεστε συνεχώς!

                                                             ''Γκοντό''